جهانگیر فیض آبادی در خاطرات خود آورده است: تیری به مچ دستم خورد که گلوی محمد زارع را هم سوراخ کرد. او دست هایش را به سمت آسمان باز کرد. معلوم بود صحنه هایی را می دید که لبخند را بر لبش نشاند.